Dziecko z mutyzmem wybiórczym potrzebuje:

Dlatego:

Pomocy

Nie ignoruj jego potrzeb. Zaniedbywanie praw i potrzeb dziecka jest niezgodne z zasadami etyki zawodowej.

Wsparcia i zrozumienia

Powiedz mu, że rozumiesz, jak trudne jest dla niego mówienie i jesteś gotowa/y pomóc mu w pokonywaniu milczenia.

Bliskiej, zaufanej relacji, opartej na poczuciu bezpieczeństwa

Nawiąż z dzieckiem kontakt w bezpiecznym dla niego otoczeniu, np. podczas krótkiej wizyty w domu, która będzie polegać np. na wspólnej, prostej grze.

Nie stosuj wobec niego trików, sztuczek i forteli. Bardzo łatwo jest stracić zaufanie dziecka, zaś bardzo trudno jest je odbudować.

Wrażliwości i wyczucia

Nie wystawiaj go na zbyt duże próby.
Lepiej postaraj skonsultować się z nim i wspólnie dostosujcie rozmiar wyzwań do jego możliwości.

Powstrzymaj się od zbyt entuzjastycznej reakcji na jego sukcesy. Chwalenie w obecności innych osób może wzmagać napięcie i powodować regres.

Poczucia własnej wartości i pewności siebie

Daj mu do zrozumienia, że jest ważne poprzez pytanie go o jego zdanie, dawanie przestrzeni do bycia w grupie.

Dawaj mu okazje do zaistnienia w grupie.

Poczucia, że jest ważnym członkiem grupy

Nie pomijaj go w rozmowach z innymi dziećmi, dawaj mu okazję do wyrażania siebie, np. poprzez rysunek, granie na instrumentach muzycznych.

Jeśli wciąż milczy, komentuj to, co się dzieje, opowiadaj mu, odzwierciedlaj jego uczucia, pokazuj mu, że jest dla Ciebie ważne, a jego obecność miła.

Cierpliwości i niewywierania presji na mówienie, która odnosi przeciwny efekt

Nie obwiniaj się, jeśli dziecko nie rozmawia z Tobą. Milczenie to objaw choroby, a nie okazywanie niechęci wobec Ciebie.

Okazji do komunikowania swoich potrzeb, opinii, niekoniecznie poprzez mowę

Stwarzaj sytuacje, w których dziecko będzie miało możliwość podjęcia decyzji, wyrażenia swojego zdania, dokonania wyboru.

Skoordynowanej pomocy specjalisty, nauczyciela, rodziców

Dbaj o swoje zaangażowanie w pomoc dziecku.
Informuj rodzica o funkcjonowaniu dziecka w przedszkolu/szkole.

Poszanowania jego trudności

Unikaj rozmów na jego temat w jego obecności. Rozmawiaj z rodzicami na osobności.

Rodziców, którzy będą dla niego solidnym wsparciem

Postaraj się zrozumieć, że informacja o trudnościach dziecka bywa dla rodziców trudna i potrzebują czasu, by się z nią oswoić.

Ułatwień w komunikowaniu się z Tobą

Próbuj nawiązać z nim indywidualny kontakt, w zaciszu, z dala od grupy.

Zachęcaj je do kontaktu za pośrednictwem gestów, żartu, prostych gier, wyliczanek…

Korzystaj z pomocy pośredników (adwokatów), za pośrednictwem których możesz komunikować się z dzieckiem.
Rezygnuj z ich pomocy, jeśli czujesz, że dziecko poradzi sobie w bezpośrednim kontakcie z Tobą.

Stosuj stopniowanie trudności w komunikowaniu się:

1.     Od pytań zamkniętych (tak/nie) do otwartych.

2.     Od gestów (wskazywanie, kiwanie głową) do prostych dźwięków, następnie słów, zwrotów i bardziej złożonych zdań.

Ułatwień w komunikowaniu się z innymi dziećmi

Stale poszerzaj krąg osób, w towarzystwie których dziecko czuje się gotowe mówić.

Wspieraj je podczas przerw lub np. zmian sali, czy rozkładu dnia, kiedy może się czuć szczególnie zagubione.

Ułatwień w zaspokajaniu potrzeb fizjologicznych

Zwróć uwagę, czy je, pije, odwiedza toaletę podczas pobytu w przedszkolu/szkole.

Obniżenia poziomu lęku

Wykorzystuj relaksacyjne techniki pracy.

Wprowadź elementy rutyny, przewidywalny plan dnia, stały system pracy.

Spontaniczności, rozluźnienia

Zachęcaj do spontaniczności poprzez ćwiczenia fizyczne, swobodną ekspresję, prace manualne.

Staraj się rozluźnić atmosferę pracy, żartuj, wykorzystuj swoje poczucie humoru.

Unikaj nacisku na perfekcyjne wykonywanie zadań. Dziecko potrzebuje pewności, że popełnianie błędów nie musi wiązać się z negatywną oceną (np. poproś o wykonanie jak najbrzydszej pracy).

Angażuj dziecko w zadania, które można wykonać na wiele równie dobrych sposobów, w których nie istnieje jedna, właściwa odpowiedź.